Op een zuinigje

 Al vanaf dat mijn oudste er oud genoeg voor is nemen we regelmatig de fiets op een zonnige dag om alle speeltuintjes in ons dorp van een bezoekje te voorzien. Standaard gaat er eten en drinken mee in de fietstassen en ook een snoepje mag niet ontbreken. Alleen al het samenstellen van het lunchpakket was voor haar vaak al enorme pret.  Uren was oudste ermee zoet, schommelen, klimmen, klauteren en ook onze jongste twee beleven er momenteel veel plezier aan. Oudste gaat niet meer mee op deze tripjes, maar weet zich nog te herinneren hoe leuk het was. Vaak nemen we ook een bal mee of de vlieger. Kost allemaal weinig, maar het plezier is onbetaalbaar.  Sinds vorig jaar zien we ineens meer gezinnen dit doen. Zaten we vroeger als ouders alleen met de kinderen in de speeltuin, nu zie je echt veel gezinnen. Wel waren er vaker opa's en oma's met kleinkinderen. Een van de goede dingen die 't gebrek aan bewegingsvrijheid ons heeft gebracht als je het mij vraagt. Het niet meer kunnen o

 Als kind at ik niet graag groenten. Mijn moeder heeft vast haar hoofd gebroken om manieren te vinden om mij aan 't eten te krijgen, maar verder dan erwtjes en worteltjes kwam ik niet. Dit alles veranderde toen ik vanaf groep zes, ik was een jaar of tien, bij mijn opa moest lunchen. Mijn moeder ging werken en opa ving mij vanaf toen twee dagen in de week op tussen de middag. Opa was gewend warm te eten, dus ik at mee. En lekker koken dat hij kon! Mijn eerste maaltje bij opa was snijbonen stamppot met rookworst. Ik had ze nog nooit gegeten, die snijbonen en stamppot was al helemaal geen favoriet. Maar zoals opa het maakte... Gewoonweg hemels! Ik at mijn bord helemaal leeg! En niet alleen snijbonen at ik bij hem, alles wat hij verbouwde op zijn land (opa was hobby tuinder met enorme stukken land waar fruitbomen floreerden en grote moestuinen werden onderhouden) kwam op tafel en alles wat hij kookte at ik op. Mijn ouders wisten niet wat er gebeurde, maar waren er uiteraard blij mee. V

 Gisteren was het een prachtige, zonnige en koude dag. 's Ochtends had ik al met de kinderen een stukje gelopen door het buurtschapje hier. We hebben een route waarbij we alle diertjes kunnen zien. Goed voor een 20 minuutjes als je doorloopt, maar meestal een uur onderweg, wegens schattige dieren, lieve mensen die een praatje willen maken of andere plezierige onderbrekingen. Gisteren waren we wel na 20 minuten weer thuis. Er stond nog een straffe wind. De hertjes en het geitje wilden ook liever niet de stal uitkomen, evenals de ezeltjes een straat verderop. Ook bij de manege waren de weien leeg. In de middag was man vroeg thuis uit zijn werke en besloten we nog een wandeling te maken op zoek naar ondiep water dat bevroren was en dus geschikt om op te schaatsen. Onze jongsten hebben nog nooit geschaatst, we wilden ze die ervaring graag gunnen! We vonden geschikte plekken, meerdere zelfs En besloten vandaag terug te komen. Vanochtend vroeg waren de jongens er al meteen bij het opstaa

Vermoedelijk kent iedereen het principe achter de app Too good to go wel. Het tegengaan van verspilling van eten is immers een hot item.  Sinds anderhalf jaar kopen wij geregeld een too good to go pakket via de gelijknamige app. Favoriet zijn de lokale bakkers, groenteboer in de groothandel en een supermarkt. Wat je krijgt is natuurlijk altijd een verrassing. Bij de ene bakker krijg je hele andere pakketten dan bij de andere. Een beetje raden naar de inhoud kan ik wel. De ene bakker heeft meestal broden erin, de andere heeft meestal luxe broodjes of gebak. Als ik mijn vriezer nodig met brood moet vullen houd ik de app in de gaten. Komt de juiste bakker met pakketten online, dan neem ik er twee. Dat kost me dan €9,90. Gemiddeld genomen heb ik daar 8 broden voor. Dus voor de prijs van een supermarkt brood eten wij bakkersbrood. Met acht broden komen wij een week uit, ik geef er namelijk altijd minimaal twee weg aan ouders en soms aan buren. De groente en fruit pakketten van de groothande

Het is alweer twaalf jaar geleden dat zuinig leven een tweede natuur voor mij werd. Van huis uit heb ik dat al meegekregen, maar als jonggehuwden verloren man en ik dat uit het oog.  Toen we 13 jaar geleden een huis kochten dat, achteraf gezien, te duur voor ons was, en we bovendien ons vorige huis nog niet verkocht hadden, werden we noodgedwongen zuinig.  5 jaar geleden besloten wij het roer om te gooien en het duurdere huis te verruilen voor een goedkoper huis, in het buitengebied van een dorp. Een kluswoning waaraan inmiddels best al wat is gedaan, maar waaraan ook nog het nodige werk is de komende jaren.  Afgelopen jaar was een lastig jaar. Na jaren van medische raadsels werd een chronische aandoening geconstateerd die me dwingt mijn leven zoals het is onder de loep te nemen. Keihard negeren en juist doorgaan bracht me op de rand van een burnout. Eenmaal thuis en enigszins herstellende van de grootste klappen realiseer ik me terdege dat er iets moet veranderen.  En vreemd eigenlijk